Pijnlijk, moeilijk, gedragsverandering, zowel voor Middelste als voor mij in de rol van ouder.. Herkenbaarheid en confrontatie met mijn eigen gewonde verleden.
Ervaringskundig zou je zeggen? Niks is minder waar.
Geen benul hoe ik in de rol van moeder hiermee moet omgaan.
Alles wat ik in de opleidingen Lifecoaching en Pedagogiek heb geleerd valt om in deze rol en ik geef de totaal niet werkende adviezen als "ah, joh, negeer het" of "Trek het je niet aan, het is hun stommiteit!"
Middelste voelt zich niet gehoord. En dat is weer een reden tot schuldig voelen voor moeder, want ik weet heel goed hoe dat is, niet gehoord worden en dan maar mooi weer gaan spelen net zo lang dat je erbij neervalt.
Middelste zit ook op mountainbike waar ik zelf ook trainer ben. We zijn een duurtraining aan het doen wanneer Middelste mij vol trots verteld over hoe hij omgaat met brandnetels. Hij heeft er geen last meer van als hij erdoor heen fietst. Ik kijk hem verward aan, hoe kan je daar nou geen last van hebben??"vroeger voelde ik het wel, toen heb ik mijzelf geleerd de branderigheid te negeren en nu voel ik het niet meer, en heb ook geen rode bultjes meer wanneer ik erdoor heen fiets"
Middelste heeft geleerd zijn lichaam in staat te stellen om pijn te zien als pijn er er niks meer mee te doen!! Mijn hemel! Wat kan ik hier van leren! Hoe ZEN wil je het hebben?
Op dat moment leg ik een link naar andere brandhaarden in hem..
Middelste? Zou het kunnen dat je de pestkoppen in je klas gaat zien als brandnetels? En wat ze zeggen en doen als de brandhaardjes op de bladeren? Middelste antwoord.."Mam! Dat is geniaal! Ik kan gewoon leren de bultjes en de branderige jeuk er te laten zijn in mij en er niks mee doen, dan gaat het vanzelf weg"
Met een grote glimlach, gehoord en gezien halen we de 30 km p/u in een eindsprint.. Ik hijg uit en Middelste..die lijkt de wereld weer aan te kunnen.
